12 grudnia 2011 roku z okazji 30 rocznicy wprowadzenia stanu wojennego gościliśmy w naszej szkole znanych działaczy opozycyjnych: Państwa Ludwikę i Henryka Wujec. Młodzież miała okazję posłuchać relacji z tamtych, tragicznych wydarzeń. Dowiedzieć się czym był stan wojenny dla ludzi związanych z „Solidarnością” oraz jakie formy represji stosowała władza ludowa wobec ludzi, którzy nie akceptowali braku demokracji. Mogliśmy przypomnieć sobie nie tylko fakty historyczne, które poznawaliśmy na lekcjach historii ale przede wszystkim poznać emocje i oceny tych wydarzeń od ludzi, którzy byli mocno związani zarówno z KOR jak i z Solidarnością. Dowiedzieć się jak wydarzenia historyczne głęboko weszły do Ich życia osobistego. Mogliśmy wreszcie poznać Państwa Wujców jako ludzi o głębokich przekonaniach, że prawda, uczciwość, wolność są wartościami, w obronie których warto poświęcić szczęście osobiste i poczucie komfortu. Dzięki takim ludziom dziś żyjemy w kraju, w którym jest normalnie.
Chcąc uczcić 30 rocznicę wprowadzenia stanu wojennego w Polsce młodzież przygotowała wystawę prac plastycznych. Znalazły się na niej zarówno 21 postulaty Solidarności z sierpnia 1980 r., jak również karykatury gen. W. Jaruzelskiego czy WRON.
Po drugiej wojnie światowej w Polsce rozpoczął się okres rządów tak zwanej władzy ludowej. Ograniczyła ona prawa obywatelskie i wprowadziła gospodarkę socjalistyczną, centralnie zarządzaną. Szybko okazało się, że była to gospodarka „niedoborów”. Polacy wielokrotnie protestowali, głównie przeciwko trudnym warunkom życia, ale z czasem zaczęli domagać się swobód politycznych. Największa fala strajków i protestów przetoczyła się przez Polskę w lipcu 1980 roku, a w sierpniu tegoż roku Międzyzakładowy Komitet Strajkowy sformułował listę 21 Postulatów. Były to żądania klasy robotniczej wobec rządu, zarówno o charakterze ekonomicznym jak i politycznym.
Po raz pierwszy władza ludowa zgodziła się na negocjacje z protestującymi. W wyniku tak zwanych „Porozumień sierpniowych” w listopadzie 1980 zalegalizowano pierwszy wolny związek zawodowy „Solidarność” z Lechem Wałęsą jako przewodniczącym. Szybko okazało się, że kompromis, który został zawarty między klasą robotniczą a ówczesną władzą, miał charakter przejściowy. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku członkowie Rady Państwa uchwalili dekrety o stanie wojennym. Władzę przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego (WRON) z Wojciechem Jaruzelskim na czele. 13 grudnia wyłączono komunikację telefoniczną, zamknięto stacje benzynowe, wprowadzono godzinę milicyjną (od 22 do 6), wprowadzono cenzurę korespondencji, zamknięto granice i lotniska oraz zawieszono działalność wszystkich organizacji społecznych i zawodowych a także zabroniono zebrań, zgromadzeń i manifestacji.
Władza przystąpiła do internowania nie tylko działaczy „Solidarności”, ale także innych znaczących postaci życia politycznego, społecznego i kulturalnego. Łącznie 10,5 tysiąca osób, w tym obecnych z nami dziś gości – Ludwikę oraz Henryka Wujca.
Zaskoczona „Solidarność” zaczęła organizować protesty i strajki sprzeciwiające się wprowadzeniu stanu wojennego i internowaniu. Największy opór sprawiły załogi kopalń, a wobec strajkujących władza użyła broni palnej. Na przykład, 16 grudnia 1981 roku w kopalni „Wujek” zastrzelono 9 strajkujących górników. W stanie wojennym aresztowano łącznie 11,5 tysiąca osób (z czego 5100 osób zostało skazanych), a blisko 56 tysięcy zwolniono z pracy. Według danych Instytutu Pamięci Narodowej w stanie wojennym zginęło łącznie 56 osób. Stan wojenny został zniesiony oficjalnie 22 lipca 1983 roku. Trwał więc 585 dni.
autor: prof. D. Myśliwska
{gallery}grudzien_2011{/gallery}